Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2018
Κυριακή 19 Αυγούστου 2018
ΤΕΙΧΗ και τοίχοι παντού, η οικοδόμηση ενός αδιέξοδου, τραγικού κόσμου
ΤΕΙΧΗ
Για να μην ενοχλούνται
οι άνθρωποι, υψώθηκαν
τείχη και τοίχοι παντού.
ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ ΠΑΝ. ΓΑΪΤΑΝΑΚΗ
[Photo by Kamil Varcoller]Τρίτη 17 Ιουλίου 2018
Σύντομα η εικονική πραγματικότητα θα κατακλύσει τη ζωή μας και δεν θα ξέρουμε ποιο είναι το Μάτριξ και που τελειώνει η πραγματικότητα
Έχετε ποτέ σκεφτεί ότι ίσως να είμαστε μια από τις τελευταίες γενιές που μπορεί να συναντά ο ένας τον άλλον και να ερωτεύονται; Είμαστε ίσως από τις τελευταίες γενιές που βλέπουν το πραγματικό χρώμα του ουρανού και αισθανόμαστε τον άνεμο αντί για μια εικονική προσομοίωση στο πρόγραμμα κάποιου υπολογιστή. Είμαστε από τις τελευταίες γενιές που τρώμε πραγματικό φαγητό κι όχι χάπια και υγρά από καποιους σωλήνες όπως οι αστροναύτες.
Σύντομα η εικονική πραγματικότητα θα κατακλύσει τη ζωή μας και δεν θα ξέρουμε ποιο είναι το Μάτριξ και που τελειώνει η πραγματικότητα. Τα παιδιά θα γεννιόνται από σωλήνες και θα κλείνονται στο κελί φέρετρο τους αγκαλιά με ένα κομπιούτερ. Ήδη στην Ιαπωνία οι νέοι ερωτεύνται ηλεκτρονικές κοπέλλες και παντρεύονται ολογράμματα. Το απτό και το πραγματικό συγχέονται όλο και περισσότερο με τη φαντασία και ολο και περισσότεροι άνθρωποι ζουν ένα ρόλο σε σενάρια που σχεδιάστηκαν από κάποιους άλλους.
Αυτή τη στιγμή δεν αγγίζουμε τα χέρια. Δεν βρισκόμαστε πραγματικά κοντά ούτε ακούμε ο ένας τη φωνή του άλλου. Βρίσκομαι μόνος, αντικρίζοντας την ασημένια λεπιδα του Φεγγαριού, μυρίζοντας το γιασεμί σε αυτή την υπέροχη νύχτα. Εσεις βλέπετε κάποια ηλεκτρονικά γραμματάκια από πλήκτρα που πίεσαν τα δάχτυλα μου, και πιστεύετε ότι είμαστε κοντά κι ότι με γνωρίσατε...
Αρκαδικός Κύκλος
Αρκαδικός Κύκλος
Δευτέρα 19 Ιουνίου 2017
Τάσος Λειβαδίτης: "Ποιος είμαι; Πού πάω; Και πως βρέθηκα εδώ
απ΄το άπειρο των παιδικών μου χρόνων σωριασμένος
ξαφνικά μέσα σε τούτον το χαμηλοτάβανο σκονισμένο χρόνο,
τα λόγια που λέω, οι σκέψεις που κάνω, οι πράξεις που θέλω
πηλός στα χέρια του χρόνου- η κάθε μέρα μ' αλλάζει,
ενώ στο βάθος τίποτα δε μ' αλλάζει.Γεγονότα
χειρονομίες , πρόσωπα, όλα ξένα , κλειστά ,δεν σε ξέρουν και δε σε θυμούνται, οι φωτογραφίες, μικρές ρωγμές απ' όπου βλέπεις
τον Άδη και όλους τους πεθαμένους του οι καθρέφτες δεν μάθανε ποτέ τι είναι παρηγοριά και τι συγγνώμη.."
Τασος Λειβαδίτης-
Πέμπτη 30 Απριλίου 2015
Νόαμ Τσόμσκι:“Κάθε αναγνώστης του Όργουελ θα ήταν πολύ εξοικειωμένος με την πολιτική των ΗΠΑ”
ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Τα μεγάλα αμερικανικά ΜΜΕ παπαγαλίζουν συστηματικά ό,τι θέλουν οι Αμερικανοί αξιωματούχοι να μαθαίνει το κοινό για τις παγκόσμιες υποθέσεις, αναφέρει μεταξύ άλλων ο Νόαμ Τσόμσκι στο RussiaToday. Για τους ηγέτες των ΗΠΑ, όποιο ειδησεογραφικό δίκτυο “δεν επαναλαμβάνει την αμερικανική προπαγάνδα δεν είναι ανεκτό”.
Η ευθύνη της Δύσης –δηλαδή των ΗΠΑ-- για τις παγκόσμιες υποθέσεις, όπως είναι η σύγκρουση στην Ουκρανία ή οι εντάσεις με το Ιράν, αποτελεί άλλη μια ιδέα μη επιτρεπτή στα μεγάλα αμερικανικά ΜΜΕ, λέει ο Τσόμσκι, προσθέτοντας ότι η παγκόσμια κοινή γνώμη δεν μετράει όταν έρχεται σε αντίθεση με τη στρατηγική των ΗΠΑ.
“Δύση σημαίνει ΗΠΑ και όσοι συντάσσονται μαζί τους. Αυτό που αποκαλείται διεθνής κοινότητα στις ΗΠΑ συμπεριλαμβάνει τις ίδιες τις ΗΠΑ και όσα κράτη συμφωνούν μ' αυτές. Πάρτε, για παράδειγμα, το ζήτημα αν το Ιράν έχει το δικαίωμα να εφαρμόζει τη δική του πολιτική στον τομέα των πυρηνικών, όποια κι αν είναι αυτή. Η τυπική αντίδραση είναι ότι η διεθνής κοινότητα διαφωνεί. Τι είναι η διεθνής κοινότητα; Ό,τι αποφασίζουν οι ΗΠΑ ότι είναι ".
Και προσθέτει: “Κάθε αναγνώστης του Όργουελ θα ήταν τέλεια εξοικειωμένος με αυτό. Αλλά ουδείς το σχολιάζει”.
Οι παρατηρήσεις του Τσόμσκι έγιναν την εβδομάδα που πέρασε λίγο πριν από μια ακρόαση στο Κογκρέσο με τον επίσημο τίτλο “Αντιμετώπιση της χρησιμοποίησης των πληροφοριών ως όπλο από τη Ρωσία”. Πριν τη συνεδρίαση, ο επικεφαλής της Επιτροπής Διεθνών Υποθέσεων της Βουλής, Εντ Ρόις, είπε ότι “τα ρωσικά ΜΜΕ διαιρούν τις κοινωνίες στο εξωτερικό και στην πραγματικότητα χρησιμοποιούν τις πληροφορίες ως όπλο”.
“Αν υπήρχε φιλότιμο”, λέει ο Τσόμσκι, ο ρεπουμπλικάνος Ρόις θα μπορούσε να αναφέρεται στα αμερικανικά ΜΜΕ και επισήμανε ένα πρόσφατο ρεπορτάζ της εφημερίδας “New York Times" το οποίο εξέταζε τους λόγους για τους οποίους δεν πρέπει να εμπιστεύεται κανείς το Ιράν, την ώρα ακριβώς που συζητιόταν μια διερευνητική συμφωνία μεταξύ Τεχεράνης και Ουάσιγκτον και άλλων μεγάλων παγκόσμιων δυνάμεων σχετικά με το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν.
“Tο πιο ενδιαφέρον στοιχείο του ρεπορτάζ ήταν η κατηγορία ότι το Ιράν αποσταθεροποιεί τη Μέση Ανατολή, επειδή υποστηρίζει δυνάμεις που σκότωσαν Αμερικανούς στρατιώτες στο Ιράκ. Αυτό το επιχείρημα ισοδυναμεί με το εξής: είναι σαν να επέκρινε, το 1943, ο ναζιστικός Τύπος την Αγγλία επειδή αποσταθεροποιούσε την Ευρώπη υποστηρίζοντας παρτιζάνους που σκότωναν Γερμανούς στρατιώτες. Με άλλα λόγια, όταν εισβάλλουν σε μια χώρα οι ΗΠΑ, σκοτώνουν 200.000 ανθρώπους, καταστρέφουν τη χώρα, προκαλούν θρησκευτικές συγκρούσεις που έχουν οδηγήσει στον κατακερματισμό του Ιράκ και της περιοχής ολόκληρης, αυτό είναι σταθεροποίηση. Όταν κάποιος αντιστέκεται στην εισβολή και τα παρεπόμενά της, αυτό είναι αποσταθεροποίηση”.
Ο Τσόμσκι συσχέτισε επίσης την αμερικανική μιντιακή προπαγάνδα με τις πρόσφατες κινήσεις του Μπ. Ομπάμα να προσεγγίσει την Κούβα, την οποία οι ΗΠΑ επί πολλές δεκαετίες θεωρούσαν κράτος που υποθάλπει την τρομοκρατία και εφάρμοζαν ένα σκληρό καθεστώς εμπάργκο απέναντί της. Ο Τσόμσκι αναφέρει ότι τα μεγάλα αμερικανικά ΜΜΕ πάσχισαν πολύ να παρουσιάσουν την Κούβα –και όχι τις ΗΠΑ-- ως το απομονωμένο κράτος στο Δυτικό Ημισφαίριο.
“Τα γεγονότα είναι σαφή. Η κοινωνία μας είναι ελεύθερη και ανοικτή , έτσι έχουμε μεγάλη πρόσβαση σε εσωτερικά έγγραφα . Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν γνωρίζει. Δεν είναι ένα ολοκληρωτικό κράτος στο οποίο δεν υπάρχουν αρχεία. Γνωρίζουμε τι συνέβη. Η κυβέρνηση Κένεντι εξαπέλυσε έναν πολύ σοβαρό τρομοκρατικό πόλεμο εναντίον της Κούβας. Αυτός ήταν ένας από τους παράγοντες που προκάλεσαν την κρίση των πυραύλων. Ήταν ένας πόλεμος σχεδιασμένος να οδηγήσει σε εισβολή, τον Οκτώβριο του 1962, κάτι που προφανώς γνώριζαν η Κούβα και η Σοβιετική Ένωση. Οι μελετητές που ασχολούνται με το θέμα υποστηρίζουν ότι ήταν ένας από τους λόγους για την τοποθέτηση των πυραύλων. Ο πόλεμος συνεχίστηκε επί πολλά χρόνια , αλλά καμιά αναφορά περί αυτού δεν επιτρεπόταν [στις ΗΠΑ]. Το μόνο που αναφέρθηκε ήταν ότι έγιναν κάποιες απόπειρες δολοφονίας του Φιντέλ Κάστρο. Και αυτές περιγράφονταν ως γελοία κόλπα της CIA. Όμως ο τρομοκρατικός πόλεμος εναντίον της Κούβας ήταν μια πολύ σοβαρή υπόθεση”.
Ο Ομπάμα άλλαξε γραμμή στην κουβανική πολιτική όχι για λόγους σύμφωνους με την ελευθερία ή τη δημοκρατία, όπως διαδίδουν τα αμερικανικά ΜΜΕ, λέει ο Τσόμσκι.
“Δεν πρόκειται για μια ευγενική χειρονομία , απλώς ο Ομπάμα αναγνωρίζει πλέον ότι οι ΗΠΑ πρακτικά έχουν εξοβελιστεί από το ημισφαίριο, επειδή έχουν απομονωθεί στο θέμα της Κούβας. Αλλά αυτό δεν συζητείται στις ΗΠΑ. Υπάρχει δημόσια πληροφόρηση, τίποτε δεν είναι μυστικό, διατίθενται τα δημόσια έγγραφα, αλλά δεν συζητείται το θέμα. Όπως και η ιδέα – που είναι αδιανόητη-- ότι όταν οι ΗΠΑ εισβάλλουν σε άλλη χώρα και κάποιοι αντιστέκονται στην εισβολή, δεν είναι αυτοί που αντιστέκονται στην εισβολή που διαπράττουν έγκλημα, αλλά οι εισβολείς”.
Για το διεθνές δίκαιο, ο Τσόμσκι λέει ότι “μπορεί να εφαρμοστεί μέχρι εκεί που επιτρέπουν οι μεγάλες δυνάμεις”. Πέραν αυτού του σημείου, δεν έχει σημασία.
Είναι, λοιπόν, το διεθνές δίκαιο μια αυταπάτη, εφόσον οι ΗΠΑ επιλέγουν –εξαιρώντας τον εαυτό τους-- τι από αυτό θα εφαρμοστεί;
“Το να λέει κανείς πως [το διεθνές δίκαιο] είναι νεκρό σημαίνει ότι κάποτε ήταν ζωντανό. Ήταν, όμως, ποτέ ζωντανό;“ αναρωτιέται, παραθέτοντας την αμερικανική κωλυσιεργία σε μια απαίτηση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου , τη δεκαετία του 1980, να σταματήσουν οι ΗΠΑ τον πόλεμό τους εναντίον της Νικαράγουας και να παράσχουν εκτεταμένες αποζημιώσεις για τις καταστροφές που είχαν προξενήσει στη χώρα αυτή.
“Το διεθνές δίκαιο δεν μπορεί να εφαρμοστεί ενάντια στις μεγάλες δυνάμεις. Δεν υπάρχει μηχανισμός επιβολής. Δείτε τι γίνεται με το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο , το οποίο έκανε έρευνες και καταδίκασε Αφρικανούς ηγέτες οι οποίοι δεν ήταν αρεστοί στις ΗΠΑ. Βεβαίως, το μεγάλο έγκλημα στην έναρξη της χιλιετίας είναι η εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ. Θα μπορούσε να έλθει ποτέ αυτό το έγκλημα προς εκδίκαση στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο; Εννοώ ότι είναι κάτι παραπάνω από αδιανόητο”.
Ο Τσόμσκι ανέφερε ότι το αμερικανικό όνειρο, όπως αποκαλείται, και η αμερικανική δημοκρατία “παρακμάζουν” καθώς η ανοδική κοινωνική κινητικότητα είναι η χειρότερη ανάμεσα στα πλούσια κράτη. Τυπικά οι ΗΠΑ έχουν ένα δημοκρατικό λούστρο , αλλά οι πραγματικές εκφάνσεις της δημοκρατίας εκφυλίζονται.
“Βασικά, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού δεν έχει δικαιώματα”, λέει αναφερόμενος στις εκλογές. “Οι αντιπρόσωποί του δεν δίνουν σημασία στη γνώμη του. Και αυτό το τμήμα αντιστοιχεί χονδρικά στα τρία τέταρτα της κατώτερης εισοδηματικής κλίμακας . Όταν κανείς κινηθεί λίγο πιο πάνω στην εισοδηματική κλίμακα αποκτά μια μικρή επιρροή. Όταν είναι στην κορυφή ασκεί ουσιαστικά την πολιτική. Αυτό είναι πλουτοκρατία και όχι δημοκρατία”.
_______________
Συζήτηση του Ν. Τσόμσκι με τον Alexey Yaroshevsky.
Πηγή: RussiaToday 17/4/2015.
Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου
Αναδημοσίευση από:sxedio-b.gr
Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2015
Η ώρα της μάχης, με το σύστημα!
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Μπροστά στην Κ.Ε. και ενόψει της δρομολόγησης Διαρκούς Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ: καμία αμφιταλάντευση - ούτε βήμα πίσω από τις συνεδριακές θέσεις, το πρόγραμμα, τις συμμαχίες και το πολιτικό σχέδιο κατάργησης των μνημονίων και ανατροπής της λιτότητας
Η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου κατέρρευσε, και "η ώρα της Αριστεράς" πλησιάζει. Η πιο σκληρή μνημονιακή κυβέρνηση και το σύστημα που τη στήριξε, εξάντλησαν όλα τα διαθέσιμα μέσα για να φράξουν το δρόμο στην πολιτική ανατροπή, για να φράξουν το δρόμο στον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά, χωρίς όμως να καταφέρουν να αποτρέψουν τις εκλογές. Αυτή η πρώτη νίκη, ανοίγει μια σημαντική δυνατότητα, που μπορεί να αποδειχτεί ιστορική, αλλά αυτή καθαυτή δεν προεξοφλεί τίποτε. Όπως μέχρι τώρα, έτσι και από δω και στο εξής, στην προεκλογική περίοδο και πολύ περισσότερο ύστερα απ' αυτήν και στο βαθμό που αξιοποιήσουμε τη δυνατότητα για μεγάλη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, θα χρησιμοποιήσουν, αδίστακτα, όλα τα μέσα για να συντρίψουν αυτή την "ανταρσία" του ελληνικού κινήματος αντίστασης και της ελληνικής Αριστεράς.
Το "μαστίγιο" του εκβιασμού και της τρομοκράτησης...
Η ελληνική αστική τάξη, έμπειρη πολιτικά και με ιστορική "αυτογνωσία" όσον αφορά τις μεγάλες μάχες με τον "εσωτερικό εχθρό", δηλαδή το εργατικό / λαϊκό κίνημα και την Αριστερά, γνωρίζει πολύ καλά ότι η εκλογική νίκη και κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να θέσουν σε αμφισβήτηση τα "κεκτημένα" της την περίοδο των μνημονίων, όταν οικοδόμησαν ένα "καθεστώς" ακραίας εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων αλλά και ένα εξίσου ακραία αυταρχικό "κράτος έκτακτης ανάγκης" για το κεφάλαιο. Επιπλέον, ένα ευρύ στρώμα της "αφρόκρεμας" της άρχουσας τάξης και του αστικού - μνημονιακού πολιτικού συστήματος είναι βαριά "χρεωμένο" με κάθε είδους αντισυνταγματικές, έκνομες και βρόμικες διαχειρίσεις, υποθέσεις διαπλοκής και διαφθοράς κ.λπ. και θέλει να συνεχίσει να εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο. Να γιατί η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό παλεύουν με νύχια και με δόντια για να ανακόψουν το δρόμο στον ΣΥΡΙΖΑ, στην Αριστερά. Γιατί η ιστορική τους "αυτοσυνείδηση" τους λέει ότι στο "ζήτημα της εξουσίας", έστω και της κυβερνητικής καταρχήν, δεν πρέπει να "παίζουν". Γιατί φοβούνται όλα όσα μπορούν να ξεκινήσουν ύστερα από μια μεγάλη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάδειξή του στην κυβέρνηση. Γιατί φοβούνται ότι το πραγματικό περιεχόμενο της έννοιας "κυβέρνηση της Αριστεράς" κρύβεται στους λαϊκούς πόθους και ελπίδες για ανατροπή των μνημονίων και της λιτότητας, τους πόθους και ελπίδες που σπρώχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ προς μια μεγάλη εκλογική νίκη, αλλά και στις διαθέσεις δεκάδων χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών των κινημάτων αντίστασης και της Αριστεράς. Ακριβώς αυτό είναι που θέλει πάση δυνάμει και με κάθε τρόπο να αποτρέψει η αστική τάξη: να καθορίσουν τις εξελίξεις της "επόμενης μέρας" αυτοί οι πόθοι και διαθέσεις, αυτός ο κόσμος. Γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι τότε μπορεί να ανοίξει μια διαδικασία ανεξέλεγκτη, όπου θα κινδυνεύσουν όχι μόνο τα "κεκτημένα" της της μνημονιακής περιόδου, αλλά πολύ περισσότερα.
Τα διευθυντήρια των ισχυρών καπιταλιστικών - ιμπεριαλιστικών χωρών και όλο το σύστημα της Ευρωζώνης έχουν επίσης τους δικούς τους λόγους να θέλουν να συντρίψουν την "ελληνική ανταρσία" κατά της λιτότητας. Έχοντας οικοδομήσει ένα πανευρωπαϊκό πλαίσιο λιτότητας, έχοντας αποτύχει να βρουν τη συνταγή εξόδου από την καπιταλιστική κρίση σε σημείο ώστε να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο μιας νέας υποτροπής της, αντιμετωπίζοντας την ένταση των ανταγωνισμών στην ισχυρή καπιταλιστική "τριάδα" (Γερμανία - Γαλλία - Ιταλία) και την επέκταση της κρίσης από την περιφέρεια στο ευρωπαϊκό κέντρο, αντιμετωπίζοντας σοβαρές εστίες έρπουσας πολιτικής κρίσης σε σημαντικές χώρες (Γαλλία - Ιταλία), αλλά και τουλάχιστον δύο πιθανές "εστίες ανταρσίας" από τα αριστερά (Ελλάδα - Ισπανία), δεν θέλουν να πυροδοτηθεί από την Ελλάδα ένα ντόμινο αμφισβήτησης της λιτότητας απειλητικό για το οικοδόμημά τους. Όταν ζητούν από τη Γαλλία και την Ιταλία περισσότερη λιτότητα, δεν είναι διατεθειμένοι να "επιτρέψουν" στην Ελλάδα την ανατροπή της λιτότητας αλλά ούτε καν μια μικρή ρωγμή σε αυτό το οικοδόμημα.
Οι αγορές και το παγκόσμιο σύστημα, που θεωρούν θέσφατο την κερδοσκοπία σε ένα έδαφος όπου οι κυβερνήσεις διασφαλίζουν την αδιατάρακτη και όλο και πιο σκληρή λιτότητα, που "ανησυχούν" και αρχίζουν να μοιάζουν με καρδιογράφημα όταν κάπου παρουσιάζεται μια εστία αστάθειας ή έστω πιθανής αστάθειας για το σύστημα, που μισούν το "πολιτικό ρίσκο", δηλαδή το δικαίωμα των κοινωνιών να αποφασίζουν για τη μοίρα τους, πιέζουν επίσης με τα δικά τους μέσα για την αποκατάσταση της "κερδοσκοπικής τάξης" που τείνει να διασαλευτεί στην Ελλάδα.
Να πώς εξηγείται η πρωτοφανής εκστρατεία, ενορχηστρωμένη εγχωρίως και διεθνώς, τρομοκράτησης, εκβιασμών, απειλών και ωμής παρέμβασης διεθνών κέντρων στις εσωτερικές πολιτικές διαδικασίες. Να γιατί χρησιμοποιούν το "μαστίγιο" απένανατι στο ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά. Να γιατί η "ώρα της Αριστεράς" είναι ώρα μάχης και σκληρής αναμέτρησης με το σύστημα.
...και οι πιέσεις για ενσωμάτωση και υποταγή
Ωστόσο, το "μαστίγιο" της τρομοκράτησης, των εκβιασμών και των ωμών επιθέσεων συνδυάζεται -όπως πάντα, ιδιαίτερα σε τέτοιες, ιστορικές στιγμές- και με το "φιλικό" χτύπημα στην πλάτη, με τις "συμβουλές" για επίδειξη "ρεαλισμού" και "υπευθυνότητας". Πιέζοντας για "επιστροφή στον ρεαλισμό", εννοούν να εγκαταλείψουμε το πρόγραμμά μας για κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων και ανατροπή της λιτότητας. Πιέζοντας για υπευθυνότητα, εννοούν να γίνουμε υπεύθυνοι απέναντι στο σύστημα, δηλαδή ανεύθυνοι απέναντι στους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους και στον κόσμο της Αριστεράς. Πιέζοντας την ηγεσία του κόμματος να "ελέγξει το κόμμα", ζητούν να πάψει ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, να υιοθετήσει το αστικό μοντέλο των αρχηγικών κομμάτων όπου αποφασίζει ο "αρχηγός", καταργείται στην πράξη η συλλογικότητα, και τα συλλογικά σώματα και όργανα μετατρέπονται σε "ακροατήρια" για εκφώνηση πανηγυρικών λόγων.
Με λίγα λόγια, ζητούν από τον ΣΥΡΙΖΑ να αυτοκτονήσει πολιτικά. Ακόμη κι έτσι, όμως, δεν υπόσχονται παρά "αίμα και δάκρυα". Πολύ περισσότερο απ' ό,τι με τον δικό τους άνθρωπο, τον Σαμαρά, που δεν του έδωσαν κανένα περιθώριο να παρουσιάσει έστω και κάποια συμβολικής πολιτικής σημασίας "ψίχουλα" για να διασωθεί πολιτικά, από τον ΣΥΡΙΖΑ ζητούν να αυτοκτονήσει πολιτικά, να "αυτομολήσει" στο μνημονιακό στρατόπεδο, για να γίνει ο συνεχιστής των πολιτικών λιτότητας. Το δίλημμα που θέτουν είναι αμείλικτο: είτε πλήρης υποταγή είτε πόλεμος με όλα τα μέσα!
Ενάντια στην ενσωμάτωση και το συμβιβασμό, να οργανώσουμε τη ρήξη!
Εκπροσωπώντας τα "συμμετρικά αντίθετα" συμφέροντα, ανάγκες και αξίες, του κόσμου της εργασίας, των κινημάτων αντίστασης, της Αριστεράς της ρήξης και ανατροπής, έχουμε μία μόνο επιλογή: Αποφασιστικά ενάντια στην τρομοκρατία, τις επιθέσεις και τους εκβιασμούς, αταλάντευτα ενάντια στην ενσωμάτωση και το συμβιβασμό, να οργανωθούμε και να οργανώσουμε τη ρήξη με το σύστημα! Αυτό επιτάσσουν όχι μόνο όσα ιστορικά εκπροσωπούμε ως Αριστερά, αλλά και ο πραγματικός ρεαλισμός: δεν υπάρχει πεδίο συμβιβασμού με το σύστημα σε "φιλολαϊκό" έδαφος. Το εγχώριο και διεθνές σύστημα δεν παραχωρεί το παραμικρό και, αντίθετα, ζητεί από τον ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει στο δικό του "Καστελλόριζο"!
Αυτή την κρίσιμη ώρα, μπροστά σε αυτές τις ιστορικές διακυβεύσεις:
Η αναποφασιστικότητα και η αμφιταλάντευση θα ισοδυναμούσαν με "μήνυμα" στο στρατόπεδο της αστικής τάξης και του διεθνούς συστήματος ότι είμαστε έτοιμοι να υποχωρήσουμε, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάσουν την ένταση των επιθέσεων εναντίον μας, αλλά και να γίνει πιο αποτελεσματική η καμπάνια τρομοκράτησης και εκβιασμού προς την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι αυταπάτες ότι μπορεί να βρεθεί ένα πεδίο συμβιβασμού με το σύστημα που θα μας "γλιτώσει από περιπέτειες" και θα "επιτρέψει" την άσκηση έστω και συγκρατημένα φιλολαϊκών πολιτικών, θα ήταν καταστροφικές, αφού θα μας άφηναν ανυπεράσπιστους στις επιθέσεις του συστήματος και απροετοίμαστους για τη μεγάλη μάχη που έχουμε να δώσουμε.
Το να μεταφέρουμε το πεδίο της αναμέτρησης μέσα στο κόμμα, με κίνδυνο να αποδυναμώσουμε ή και να θυσιάσουμε το όπλο μας στη μάχη με το σύστημα, θα ήταν ασυγχώρητη αστοχία, που θα εξέθετε όλο μας το πολιτικό σχέδιο σε καταστροφή.
Το να επιλέξουμε αυτή την κρίσιμη στιγμή να στείλουμε "μηνύματα" που ενθαρρύνουν τους "απέναντι" και αποθαρρύνουν το δικό μας κόσμο και αποσυσπειρώνουν τις δικές μας γραμμές, θα ήταν αυτοκτονικό.
Μόνο μια γραμμή ολόπλευρης προετοιμασίας, σε όλα τα επίπεδα για την αναπόφευκτη μάχη με το σύστημα, μόνο μια γραμμή που να αποπνέει αποφασιστικότητα και αδιαλλαξία στην εφαρμογή του πολιτικού μας σχεδίου για κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων, ανατροπής της λιτότητας και εκκίνησης άμεσα, μιας διαδικασίας αναδιανομής πλούτου και ισχύος σε βάρος του κεφαλαίου και υπέρ του κόσμου της εργασίας και της κοινωνκής πλειοψηφίας, μόνο μια συνολική στάση "πολιτικού ηγεμόνα" που μεθοδικά, αταλάντευτα και με αυτοπεποίθηση βαδίζει προς την υλοποίηση των προγραμματικών και πολιτικών του στόχων, μπορούν να μας προετοιμάσουν αποτελεσματικά για τη μάχη που έρχεται, να συσπειρώσουν μαζί μας και να αναθερμάνουν τις ελπίδες, τη δέσμευση και τη στράτευση του κόσμου των κινημάτων και της Αριστεράς. Αν, αντί να συσπειρώσουμε τις γραμμές για να δώσουμε τη μάχη με το "θηρίο" εκεί έξω, κάνουμε το ίδιο το κόμμα πεδίο πρωτοβουλιών για την πειθάρχησή του σε μια γραμμή "ρεαλισμού", τότε κινδυνεύουμε να καταστραφούν όλα στο ξεκίνημα της προεκλογικής περιόδου!
Ο εχθρός είναι "απέναντι": να ενωθούμε απέναντί του στη γραμμή της ρήξης
Όμως, η εξασφάλιση της ενότητας του κόμματος και της συσπείρωσης των γραμμών του στη μάχη, μπορεί να υπάρξει μόνο με την προϋπόθεση του σεβασμού των συνεδριακών αποφάσεων και στο έδαφος της γραμμής της ρήξης, της κατάργησης των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων, της ανατροπής της λιτότητας. Μπροστά στη συνεδρίαση της Κ.Ε. του κόμματος και ενόψει της δρομολόγησης της σύγκλησης Διαρκούς Συνεδρίου το τριήμερο Παρασκευή - Σάββατο - Κυριακή 2, 3 και 4 Ιανουαρίου, είναι απαραίτητο να επικαιροποιήσουμε το πολιτικό σχέδιο και πρόγραμμά μας στους τομείς της άμεσης δραστηριοποίησή μας και της πολιτικής που θα εφαρμόσει η κυβέρνηση της Αριστεράς:
Στις πολιτικές συμμαχίες: Όπου οι αποφάσεις του Συνεδρίου του κόμματος τον Ιούλιο του 2013 είναι σαφείς και μη επιδεχόμενες παρερμηνείας: α. Στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ -και πολύ περισσότερο στις γραμμές του- δεν έχουν θέση στελέχη που έχουν ψηφίσει και συμμετάσχει από υπεύθυνες θέσεις στην υλοποίηση μνημονιακών πολιτικών. β. Δεν εγκαταλείπουμε την κατεύθυνση των συμμαχιών προς τα αριστερά, με συστηματική απεύθυνση στο ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και δεν αποδεχόμαστε σαν συμμάχους κόμματα και κομματίδια της κεντροαριστεράς και του φιλελεύθερου κέντρου.
Στο πρόγραμμα και το πολιτικό σχέδιο: Όπου οι θέσεις του συνεδρίου του κόμματος για μονομερή κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων (που σημαίνει και ρητή επανάληψη της δέσμευσης ότι η κατάργηση των μνημονίων δεν περιλαμβάνεται στο "πακέτο" της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές), διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (που σημαίνει ότι δεν μετατοπιζόμαστε στη γραμμή του Σόιμπλε για επιμήκυνση και μείωση επιτοκίου), προετοιμασία "διά παν ενδεχόμενο" σε περίπτωση που οι δανειστές επιμείνουν σε αδιάλλακτη γραμμή (που σημαίνει ότι οι δηλώσεις ότι δεν θα κάνουμε μονομερείς ενέργειες στο ζήτημα του χρέους πρέπει να σταματήσουν), δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχος των τραπεζών (που σημαίνει ότι δεν μιλάμε για "δημόσιο έλεγχο" μέσω εκπροσώπων του Δημοσίου στα Δ.Σ., αλλά για πλήρη-πραγματικό έλεγχο, με ανάληψη της διοίκησης από το Δημόσιο και επανάκτηση της ιδιοκτησίας) κ.λπ. πρέπει να εξειδικευτούν συγκεκριμένα σε κυβερνητικό πρόγραμμα σε αυτή τη βάση και να συμπεριλάβουν τις "δεσμεύσεις της ΔΕΘ" σαν άμεση δέσμη μέτρων της κυβέρνησης της Αριστεράς για την ανακούφιση των πιο άμεσων και πιεστικών αναγκών της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Και είναι φανερό ότι η εξειδίκευση των βασικών προγραμματικών στόχων μας πρέπει να πλαισιώνει με τρόπο που θα εξασφαλίζει και δεν θα υπονομεύει ούτε θα σχετικοποιεί την αξία και αξιοπιστία των "δεσμεύσεων της ΔΕΘ". Βασική εδώ είναι η επανάληψη στον πιο σαφή και δυνατό τόνο, της πολιτικής δέσμευσης ότι τα μέτρα της ΔΕΘ δεν τίθενται σε διαπραγμάτευση, δεν εξαρτώνται από τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές για το ζήτημα του χρέους, δεν "επανεξετάζονται" ούτε "επανακοστολογούνται" με τη λογική των "δημοσιονομικών ισοδυνάμων" που εφάρμοζαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις.
Με αυτούς τους πολιτικούς και προγραμματικούς όρους, ο ΣΥΡΙΖΑ, τα μέλη και στελέχη του, ο κόσμος που μας στηρίζει, μας ψηφίζει και ελπίζει σε μια λυτρωτική ανατροπή, μπορούν να ενωθούν σε ένα δυναμικό "σχηματισμό μάχης" που στην προοπτική του αγώνα θα συσπειρώσει ευρύτερες δυνάμεις από την κοινωνία και την Αριστερά. Αν, αντίθετα, το κόμμα γίνει "πεδίο επιχειρήσεων" για την ανατροπή των συνεδριακών μας αποφάσεων και την επιβολή μιας γραμμής "ρεαλισμού" που θα ενθαρρύνει και θα αποχαλινώσει το αντίπαλο στρατόπεδο και ταυτόχρονα θα αποθαρρύνει και θα αποσυσπειρώσει τον δικό μας, τότε θα έχει υπονομευτεί καίρια και πιθανόν ανεπίστρεπτα η δυνατότητά μας να δώσουμε αποτελεσματικά τις μάχες με το σύστημα.
Το λόγο τώρα έχουν τα μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Διασφαλίζοντας τα πολιτικά και προγραμματικά μας βάθρα, συσπειρώνοντας σε αυτή τη βάση τις γραμμές μας και δημιουργώντας έτσι τους όρους να δώσουμε νικηφόρα τις μάχες με το σύστημα.
Οι ευθύνες μας απέναντι στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, οι ευθύνες μας απέναντι στους εργαζόμενους και τα κινήματα στην Ευρώπη και πέρα απ' αυτήν, είναι τεράστιες. Ας τις αναλάβουμε!
Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014
Αποφεύγει να παράσχει βοήθεια στους πρόσφυγες η Ολλανδία σύμφωνα με τον ΟΗΕ
Ανθρώπινα δικαιώματα
...είναι απαράδεκτο στην Ολλανδία να μένουν οι άνθρωποι έξω στο κρύο και μάλιστα κατά την περίοδο των Χριστουγέννων...
...είναι απαράδεκτο στην Ολλανδία να μένουν οι άνθρωποι έξω στο κρύο και μάλιστα κατά την περίοδο των Χριστουγέννων...
Εμπειρογνώμονες των Ηνωμένων Εθνών κάλεσαν σήμερα την Ολλανδία να παράσχει κατεπειγόντως καταφύγια για τους άστεγους παράνομους μετανάστες φέτος τον χειμώνα, τονίζοντας ότι είναι απαράδεκτο να μένουν οι άνθρωποι έξω στο κρύο και μάλιστα κατά την περίοδο των Χριστουγέννων.
Στην ανακοίνωσή τους οι ανεξάρτητοι εμπειρογνώμονες για θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων τόνισαν ότι η ολλανδική κυβέρνηση αρνήθηκε να παράσχει το ποσό των 15 εκατομμυρίων ευρώ στις περισσότερες από 60 κοινότητες όπου είναι αναγκαίο να λειτουργήσουν τέτοια κέντρα.
Η Λεϊλάνι Φάρχα, η ειδική εισηγήτρια του ΟΗΕ για το δικαίωμα στη στέγαση, τόνισε ότι η κεντροδεξιά κυβέρνηση του Ολλανδού πρωθυπουργού Μαρκ Ρούτε είναι υποχρεωμένη από το διεθνές δίκαιο να παράσχει τρόφιμα, ρούχα και καταφύγιο σε όσους τα έχουν ανάγκη.
"Σ' αυτές τις σκοτεινές ημέρες, πριν από τα Χριστούγεννα, είναι τρομερό που η ολλανδική κυβέρνηση δεν δεσμεύει ένα ποσό που δεν φτάνει ούτε το 0,01% του ετήσιου προϋπολογισμού της για να βοηθήσει ανθρώπους που ζουν σε συνθήκες απόλυτης ανέχειας και φτώχειας", ανέφερε από την πλευρά του ο ειδικός εισηγητής για την ακραία φτώχεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα, Φίλιπ Άλστον. Υπενθύμισε μάλιστα ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή Κοινωνικών Δικαιωμάτων, το όργανο που επιβλέπει την τήρηση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη, έκρινε πρόσφατα σε δύο ξεχωριστές περιπτώσεις ότι η Ολλανδία παραβιάζει το δικαίωμα στην παροχή βοήθειας στους ενήλικες, άστεγους, παράνομους μετανάστες.
Περίπου 8.000 άνθρωποι που έχουν αιτηθεί άσυλο στην Ολλανδία αφήνονται στην τύχη τους κάθε χρόνο, αφού αρνούνται να επιστρέψουν στις χώρες τους. Πολλοί ζουν στο δρόμο, σε εγκαταλειμμένα κτίρια ή φιλοξενούνται από φιλανθρωπικές οργανώσεις ή δήμους που δεν επιχορηγούνται από την κυβέρνηση για τα άσυλα που διαθέτουν προς χρήση των αστέγων.
Καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει δεχτεί τέτοιες καταγγελίες από τους ανεξάρτητους εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ.
Ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Δικαιοσύνης, Φρεντ Τίβεν, απέρριψε την έκκληση των εμπειρογνωμόνων σημειώνοντας ότι η κυβέρνηση φοβάται πως εάν χρηματοδοτηθούν καταφύγια για παράνομους μετανάστες θα υπονομευτεί το σύστημα χορήγησης ασύλου αφού θα επιβραβεύονται όσοι αρνούνται την απέλασή τους. "Η Ολλανδία κάνει τα πάντα για να διασφαλίσει ότι οι αλλοδαποί χωρίς μόνιμη κατοικία δεν θα βρεθούν στον δρόμο" σημείωσε σε μια ανακοίνωση που έστειλε στο Γαλλικό Πρακτορείο, εξηγώντας ότι όσοι συνεργάζονται με τις αρχές και συμφωνούν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους φιλοξενούνται σε κέντρα υποδοχής.
ΑΜΠΕ
http://www.avgi.gr/article/5145161/apofeugei-na-parasxei-boitheia-stous-profuges-i-ollandia-sumfona-me-ton-oie
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)